Οι "Ρομπέν του Ξύλου" Βάζουνε Μπροστά τις Μηχανές της Αυτοδιαχείρισης

Οι «Ρομπέν του Ξύλου» είναι οι εργαζόμενοι του χρεωκοπημένου εργοστασίου ξυλείας «Παπαδόπουλος – Παγουράς», που μετά από τη μακρά αναμονή για να λάβουνε τα δεδουλευμένα τους από την παλιά εργοδοσία, πήραν την τύχη στα χέρια τους και επαναλειτούργησαν το εργοστάσιο, αλλάζοντας το πεπρωμένο τους.

Η «ΒΙΟΜΕ 2» λοιπόν είναι πραγματικότητα, αυτή τη φορά στην Πατρίδα Ημαθίας.

Ακολουθεί του σχετικό κείμενο των εργαζομένων που μας πληροφορούν για τις επιλογές τους:

«Βάζουμε μπροστά τις μηχανές της αυτοδιαχείρισης…

Βάζουμε μπροστά τις μηχανές με αυτοδιαχείριση και αγώνα για την επαναλειτουργία του εργοστασίου ξυλείας στην Πατρίδα Ημαθίας

Είμαστε οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες μιας κάποτε μεγάλης επιχείρησης ξυλείας, οι περισσότεροι με 20-35 χρόνια εργασίας. Είμαστε εμείς που πεντέμισι χρόνια τώρα κάναμε υπομονή, απλήρωτοι-ες, στηρίζοντας μέσα σε όλες τις δυσκολίες την πιθανότητα να ορθοποδήσει η εταιρεία, πιστεύοντας τις υποσχέσεις και τα ψεύτικα λόγια των ιδιοκτητών της επιχείρησης. Είμαστε εμείς που κατ’ εντολή τους πηγαίναμε μία ώρα πριν από την ώρα της έναρξης και φεύγαμε μία ώρα μετά την λήξη του ωραρίου εργασίας. Από την νύχτα στην νύχτα. Είμαστε εμείς που με όλη μας την ψυχή, με όλο μας το κουράγιο, κάναμε τον “καπετάνιο” για να μην βουλιάξει το καράβι, όπως μας έλεγαν κάποιοι συνάδελφοι.

Έτσι, κάθε εργαζόμενος το 2010, είχε 150-160 ένσημα αντί 300 (με 25 ημέρες εργασίας τον μήνα) και έπαιρνε μισθό 200-400 ευρώ!

Ήδη από το 2011 το χρέος της εταιρείας προς εμάς ήταν πάνω από 700.000 ευρώ και το δικαστήριο επιδικάζει σε ‘μας την κινητή περιουσία!

Όλα αυτά τα χρόνια η τακτική που τα αφεντικά ακολουθούσαν είχε ως στόχο να απαλλάσσει την εταιρεία από τις ευθύνες της. Κι ενώ το πρωτοδικείο αποφάσισε το αντίθετο, ξεκίνησαν να πουλάνε τον μηχανολογικό εξοπλισμό, αλλοιώνοντας την περιουσία της εταιρείας, κατασπαράσσοντας το καμάρι μας, τη ζωή μας. Πρώτα το φορτηγό, μετά το κατερπίλαρ, κι έπειτα κλαρκ, μέταλλα, καλώδια, καζάνια, ένα τζιπ και άλλα… Και ξανά υποσχέσεις για πληρωμές αν σταματήσουμε τις αγωγές, και ξανά προσβολές, εκμεταλλευόμενοι τον χρόνο που κέρδιζαν από το αίτημα της πτώχευσης. Όποιος εργαζόμενος τολμούσε να ζητά τα χρήματά του, αντιμετώπιζε τις απειλές των αφεντικών, που χτυπώντας τα χέρια τους πάνω στο γραφείο έλεγαν με τσαμπουκά: “δεν έχω, κάνε ότι θες άντε και…” , λες και τα φάγαμε μαζί. Αναγκαζόμασταν να ζητιανεύουμε τα δεδουλευμένα μας και τους κόπους μιας ζωής. Οι προσβολές και η απαξίωση ήταν μόνιμα η ανταμοιβή μας.

Η τελευταία πράξη του έργου παίζεται από το Σεπτέμβριο του 2015, όταν εμφανίζεται κάποιος κ. “Σωτήρας” ως επενδυτής για να αγοράσει την επιχείρηση αντί πινακίου φακής. Κι αυτός συνεχίζει το έργο των προηγούμενων, αφήνοντας απλήρωτους λογαριασμούς σε ΙΚΑ, ΦΠΑ, ΔΕΗ, ΦΟΡΟΥΣ στο ύψος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Κι έτσι φτάνουμε στον Ιανουάριο του 2016, όπου κάνουμε επίσχεση εργασίας και καταλαμβάνουμε το εργοστάσιο. Δηλώνουμε πως η υπομονή μας εξαντλήθηκε και θέλουμε την επιστροφή στην επιχείρηση όλων των πωληθέντων μηχανημάτων, των εξαρτημάτων, των αυτοκινήτων, των φορτηγών, των μηχανημάτων βαρέος τύπου, και των καλωδίων από την πώληση των οποίων πήραν χρήματα. Απαιτούμε από την πολιτεία να καταδείξει το πότε αλλοιώνεται η περιουσία της επιχείρησης: όταν πληρώνονται οι πρώην εργαζόμενοι η περιουσία μεταβάλλεται, ενώ όταν ξεπουλιούνται τα μηχανήματα και τα αφεντικά εισπράττουνε για λογαριασμό τους αυτή δεν αλλοιώνεται; Γιατί εμείς καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι γίνεται. Στα 20-30 χρόνια στον χώρο εργασίας, είδαμε γνωρίσαμε πολύ καλά στο πετσί μας πώς λειτουργούν τ’ αφεντικά.

Εμείς, οι πρώην και οι νυν εργαζόμενοι στην εταιρεία “Ε. Παπαδόπουλος – Ν. Παγούρας Α.Β.Ε.Ε.”, είμαστε αποφασισμένοι, και η ορμή μας είναι το ίδιο μας το δίκιο.

Να μην εγκαταλείψουμε τον αγώνα.

Να μην χαρίσουμε τα δεδουλευμένα μας ούτε τις αποζημιώσεις μας.

Είμαστε αποφασισμένοι να ξεκινήσουμε το εργοστάσιο χωρίς αφεντικά, και με αυτοδιαχείριση να σηκώσουμε το μπόι μας, ανακτώντας την αξιοπρέπεια μας.

Αυτό που οι ηγεμόνες της εταιρείας δεν μπόρεσαν να κάνουν, μπορούμε να το κάνουμε εμείς.

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟ.ΜΕ), λέμε πως:

Χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά

Εργάτες μπορούμε χωρίς αφεντικά

Βάζουμε μπροστά τις μηχανές

Πατρίδα, Ημαθίας

Φεβρουάριος 2016»

Μείνετε σε σταθερή επικοινωνία με τους «Ρομπέν του Ξύλου» μέσω του ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ τους.