Πάντα θα με στοιχειώνει …

Ποτέ δεν ήμουν –ούτε βλέπω να γίνομαι- «φίλος» του αυστηρού μακροχρόνιου σχεδιασμού. Σχεδόν πάντα, τα ίδια τα γεγονότα, η πραγματικότητα έρχεται και κάνει τις «διορθώσεις» της, επιβάλλοντας τις δικές της κατευθύνσεις στην πορεία των πραγμάτων. Έτσι, η ευελιξία φαίνεται να είναι η σημαντικότερη παράμετρος –και χαρακτηριστικό- του σχεδιασμού.

Ραφήνα, 23 Ιουλίου 2018: το Σκυλί του Βράχου

 

Αυτό συνέβη για άλλη μία φορά από εχθές. Το διαισθανθήκαμε από το βράδυ της 23 Ιουλίου, όταν μάθαμε ότι καίγονταν ο τόπος, η Ραφήνα. Την επόμενη μέρα, η επιβεβαίωση. Από τη μία η πρόσφατη, κυρίως, γνωριμία μου με τον τόπο και τους ανθρώπους του, εξαιτίας της Ζωγραφιάς. Από την άλλη το πολλά χρόνια στο Πόρτο Ράφτη, λίγο πιο πέρα βρίσκεται αυτό, αλλά έχει πολλές ομοιότητες.

Μεσογαία. Μία γη όμορφη και ξεχωριστή, αλλά και ένας τόπος με πολλά προβλήματα, παθογένειες και ιδιομορφίες. Σε «ανάπτυξη» η περιοχή; Εδώ ακριβώς αποδεικνύεται το αποπροσανατολιστικό και αδιέξοδο του όρου περισσότερο και ταχύτερα από ότι συνήθως.

Αλλάξανε οι στόχοι και οι προτεραιότητες για εμάς, για τον Αύγουστο που έρχεται. Δεν θα πηγαίναμε  διακοπές έτσι κι αλλιώς. Θα μέναμε στην Αθήνα φέτος και θα δουλεύαμε. Αλλά αλλάζει το αντικείμενο. Θα δούμε, τώρα, λίγο περισσότερο τις σχέσεις στο μικροεπίπεδο της Ανατολικής Αττικής και τον τρόπο που θα μπορούσαμε να διασυνδεθούν με το μεγάλο στοίχημα των Κοινών.

Και δεν θα βγάλω σε βιβλίο την εμπειρία μου στο Πόρτο Ράφτη, σε σχέση με τον μικρόκοσμο γύρω από την κατοικία μου, όπως σχεδίαζα. Λέω να κάνω κάτι διαφορετικό: να ξεκινήσω ένα Ιστολόγιο άμεσα. Μπορεί να γίνει λίγο μετά το βιβλίο. Μπορεί και να μην χρειαστεί.

Και θα ασχοληθώ λίγο παραπάνω και συστηματικότερα με την περιοχή που με φιλοξενούσε μέχρι πριν λίγο και την περιοχή που συνεχίζω τακτικά να επισκέπτομαι. Και θα συνεχίσω να επισκέπτομαι.

Τα γεγονότα αυτά πάντα θα μας στοιχειώνουν. Τόσοι άνθρωποι πέθαναν με αυτό τον ιδιαίτερα φρικτό τρόπο, εξαιτίας ελλείψεων και ανεπαρκειών του Σχεδιασμού και της Διοίκησης. Αλλά και πόσοι ακόμα από μας κινδυνεύουμε –σε όλα τα επίπεδα- αν συνεχίζουμε να μένουμε απαθείς και να «αναθέτουμε» σε άλλους τη ζωή, την ποιότητά της, την καθημερινότητά μας, την προοπτική μας. Η ενεργοποίησή μας πλέον, σαν πολίτες, αποτελεί την αναγκαία, αλλά και ικανή συνθήκη για την ίδια την επιβίωσή μας. Τι άλλο πρέπει να συμβεί πια, για να το συνειδητοποιήσουμε;

Πάντα θα μας στοιχειώνουν τα γεγονότα του Ιουλίου στη Μεσογαία. Οι δεκάδες νεκροί στο καταπατημένο και παράνομα περιφραγμένο οικόπεδο. Οι συνάνθρωποί μας αυτοί, που μπορεί και να βρέθηκαν τυχαία εκεί και ενώ έβλεπαν να χάνονται, ενστικτωδώς το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να αγκαλιαστούν. Ψυχές που θα μένουν πάντα στη μνήμη μας και στη σκέψη μας, «δέσμευση» να υποστηρίξουμε την κοινή προσπάθεια, για να μην ξανασυμβεί. Και δεν θα ξανασυμβεί, μόνο αν αλλάξουμε της πραγματικές αιτίες που το δημιούργησαν.

Στη φωτογραφία το σκυλί στο βράχο. Εικόνα θρήνου, αλλά και ελπίδας μαζί, για την αξία της γης και της ζωής.

Θα επανέλθω σύντομα, για να εμβαθύνουμε μαζί στο αντικείμενο αυτό, από άλλο «τόπο» στο διαδίκτυο …