Μετακόμιση ΠΙΤΣΟΣ στη Τουρκία - Το Χρονικό μιας ακόμη αποτυχημένης Ιδιωτικοποίησης και όχι μόνο. Του Νίκου Στραβελάκη

Την περασμένη εβδομάδα έγινε γνωστό ότι η BSH-Siemens αποκλειστικοί μέτοχοι της εταιρείας ΠΙΤΣΟΣ αποφάσισαν το κλείσιμο του  εργοστασίου της εταιρείας στην περιοχή του Ρέντη και τη μεταφορά της δραστηριότητας στη Τουρκία. Είναι σίγουρα ένα γεγονός με πολλαπλές αναγνώσεις και σηματοδοτήσεις. Αφορά την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας και το κατά πόσο οι ιδιωτικοποιήσεις είναι απάντηση σε αυτό το γεγονός. Αφορά ακόμη την αποτελεσματικότητα των πολιτικών «εσωτερικής υποτίμησης» (μείωσης μισθών) σε περιβάλλον σκληρού νομίσματος. Αλλά και πιο άμεσα θέματα όπως το κατά πόσον η Τουρκία καταρρέει όπως διατείνονται τα Ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης ή το ποια είναι η βαρύτητα που δίνει η Siemens στο συμβιβασμό που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο το 2012.

 

Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Στις 23/08 του 2012 ο τότε υπουργός εθνικής οικονομίας της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας υπέγραψε κατόπιν εξουσιοδότησης της βουλής το «σχέδιο συμβιβασμού» με την εταιρεία Siemens. Η αιτία της εν λόγω πράξης είναι τα όσα πληροφορήθηκε η ελληνική κοινή γνώμη για το βίο και την πολιτεία της εν λόγω εταιρείας η οποία είχε λαδώσει σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης μέσω της πολιτικής των «μυστικών ταμείων». Για την Ελλάδα, από ότι φαίνεται, από την ερήμην καταδικαστική για τον ίδιο απόφαση του 2019,  τη δουλειά είχε αναλάβει ό μέχρι το 2007 διευθύνων σύμβουλος της Siemens Ελλάς Μιχάλης Χριστοφοράκος. Ο περί ου ο λόγος διέφυγε στη Γερμανία το 2009 από όπου δεν επέστρεψε ποτέ αφού τα αδικήματά του θεωρήθηκαν παραγραμμένα κατά το Γερμανικό δίκαιο. Ο συμβιβασμός περιλάμβανε μεταξύ άλλων την υποχρέωση της εταιρείας να πραγματοποιήσει επενδύσεις 60 εκ. ευρώ και η αγορά γνώριζε ότι οι επενδύσεις αυτές θα αφορούσαν την ανέγερση νέου εργοστασίου της εταιρείας ΠΙΤΣΟΣ.

Όμως η δουλειά χάλασε, από ότι φαίνεται, όταν λόγω αντιδράσεων των κατοίκων της Μαγούλας η εταιρεία δεν προχώρησε στην αγορά οικοπέδου 100 στρεμμάτων ιδιοκτησίας της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ στην εν λόγω περιοχή. Επειδή γράφονται διάφορες ανοησίες αυτή την ώρα σε φιλοκυβερνητικά έντυπα αλλά και σε ανακοινώσεις του κ. Άδωνι Γεωργιάδη απλά να θυμίσω ότι η αντίδραση των κατοίκων οφειλόταν στην ανέγερση εργοστασίου σε χώρο κοντά στο νοσοκομείο. Επίσης να επισημάνω ότι μετά το 2010 οι βιομηχανικές περιοχές και τα βιομηχανικά πάρκα των: Αχαρνών, Οινοφύτων, Βόλου και Σίνδου διαθέτουν οικόπεδα ανάλογων διαστάσεων πλήρως αδειοδοτημένα και σε εξευτελιστικές τιμές. Είναι προφανές λοιπόν ότι η αποχώρηση είναι επιλογή της εταιρείας κατά παράβαση της πράξης συμβιβασμού με το Ελληνικό Δημόσιο για την οποία δεν μας ενημέρωσε ο κατά τα άλλα λαλίστατος κ. Γεωργιάδης.

Πέρα από τις ενδεικτικές λεπτομέρειες όμως, η αποχώρηση του εν λόγω εργοστασίου μετά από τόσα χρόνια αποδεικνύει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις αλλά και οι μειώσεις μισθών δεν είναι απάντηση στην αποβιομηχάνιση της χώρας. Η ήττα του ελληνικού καπιταλισμού στο πεδίο του διεθνούς ανταγωνισμού δεν αποτελεί φαινόμενο που μπορεί να αντισταθμιστεί με μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεις όπως διατείνονται τα μνημόνια. Η BSH πολυεθνική είναι και ποσώς την ενδιαφέρει η Ελληνική οικονομία. Μόλις βρήκε ευκαιρία να μετακομίσει στην αγορά της Τουρκίας με ένα brand μέσου κόστους σε μια χώρα 80 εκατομμυρίων με σημαντική εγχώρια παραγωγή σιδήρου (της βασικής πρώτης ύλης) δεν έδωσε διάρα τσακιστή για τη μείωση των μισθών και τις αναδιαρθρώσεις των μνημονίων στην Ελλάδα. Δεν τους ένοιαξε ούτε η υποτίμηση της τουρκικής λίρας, σε απογοήτευση των οικονομικών φωστήρων του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι, αφού το σύνολο σχεδόν των πωλήσεων και των εξόδων του νέου εργοστασίου θα είναι σε Τουρκικές λίρες. Η μόνη πιθανότητα επέκτασης της βιομηχανικής βάσης χωρών όπως η Ελλάδα είναι μέσα από προστασία της εγχώριας αγοράς και άμεσες κρατικές επενδύσεις υποστηριζόμενες από εθνικό νόμισμα. Αυτή είναι η εμπειρία επιτυχημένων εξαγωγικών οικονομιών από την εποχή της Αγγλίας το 19^ο αιώνα μέχρι την Ιαπωνία και την Κορέα στα τέλη του 20^ου και την Κίνα στις αρχές του 21^ου αιώνα.

Το τελευταίο είναι επίσης ένα στοιχείο που απουσιάζει από τα ρεπορτάζ των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων (άλλωστε δεν υπάρχουν και πολλές αντιπολιτευόμενες) που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την απώλεια της αγοράς οικιακών συσκευών που ανθούσε στην Ελλάδα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70. Θέλουν να κρύψουν ότι οι μειώσεις μισθών και οι περιβόητες ιδιωτικοποιήσεις δεν αποτελούν λύση.

Το ερώτημα βέβαια είναι τι γίνεται τώρα. Άποψή μου είναι το συνδικαλιστικό κίνημα να ακολουθήσει την πρόταση των Βρετανών Εργατικών: κάθε εταιρεία που αποφασίζει να μετοικίσει να περνούν στους εργαζομένούς της αυτόματα τα περιουσιακά της στοιχεία. Ειδικά για την περίπτωση της Siemens αυτό καλύπτεται και από το νομικό πλαίσιο αφού, 8 χρόνια μετά, η διοίκησή της έχει αθετήσει προφανώς το συμβιβασμό που υπέγραψε με το ελληνικό δημόσιο το 2012 για επένδυση 60 εκ. ευρώ. Οπότε η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει τουλάχιστον σε συντηρητική κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας στην Ελλάδα. Πάντως εγώ θα περιμένω τις ενέργειες του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και του κ. Γεωργιάδη για την αποζημίωση του Ελληνικού Δημοσίου από τη Siemens αντί να ασχολείται με το δήμαρχο Μαγούλας.

Πηγή: Νίκος Στραβελάκης , ΠΑΡΟΝ