Ελαιοχώρι Αρκαδίας: Όταν ο θερισμός γίνεται γιορτή

Κάθε προσπάθεια για επαναφορά εθίμων, εργασιών, ιστορικών στοιχείων της νεώτερης ή παλαιότερης ιστορίας μας, θεωρώ ότι πρέπει να εμπεριέχει το στοιχείο του σεβασμού μέσα της.

 

Σκαρφαλωμένο στο όρος Παρθένιο, στα όρια του Δήμου Αργολίδας, το Ελαιοχώρι δεν είναι απλά ένα όμορφο χωριό, στην καρδιά της Πελοποννήσου. Εκεί τα προηγούμενα χρόνια, προ ιού, οι τοπικοί φορείς αναβίωσαν το ιδιαίτερο έθιμο του θερισμού. Μια εντυπωσιακή γιορτή, τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου, με αναφορές στην αρχαία Ελλάδα που αποτύπωσε ο Γιάννης Βέλλης, περιγράφοντας την λεπτό προς λεπτό. Η αρχετυπική σχέση του ανθρώπου με τη γη, σε όλο της το μεγαλείο.

Κάθε προσπάθεια για επαναφορά εθίμων, εργασιών, ιστορικών στοιχείων της νεώτερης ή παλαιότερης ιστορίας μας, θεωρώ ότι πρέπει να εμπεριέχει το στοιχείο του σεβασμού μέσα της.

Ένα άλλο στοιχείο είναι η αγάπη σ' αυτό που γινόταν, μαζί κι η διάθεση να μεταφερθεί σωστά στις επόμενες γενιές. Από αυτούς που ζουν και συμμετείχαν ενεργά σ' ένα έθιμο ή εργασία, που σήμερα έχει καταργηθεί, μέσα στα πλαίσια της τεχνολογικής ανάπτυξης ή τις διαδικασίες μεγιστοποίησης της παραγωγής. Έχω ζήσει προσπάθειες “ανάστασης” εθίμων ή εργασιών, είχαν κάποια θεατρικότητα, γίνονταν  όμως ως κάτι ξένο με το αρχικό, πολλές φορές το αποτέλεσμα κινούνταν μεταξύ μετριότητας κι αποτυχίας.

Όταν ενημερώθηκα για την προσπάθεια αναβίωσης, αναπαράστασης -όπως κι αν το αναφέρω, σωστό είναι- της παλιάς διαδικασίας θερίσματος με το δρεπάνι, τον τρόπο του αλωνίσματος με ζώα, στη διάρκεια των εκδηλώσεων “Άρτος και Έλαιον” του Ελαιοχωρίου Αρκαδίας, απ' τη μια ήμουν ενθουσιασμένος, απ' την άλλη επιφυλακτικός.

Περισσότερα στο ΕΘΝΟΣ και το CARNETDEVOYAGE.GR