Γραναντίγια: Η έρημη μεσαιωνική πόλη στην Ισπανία που «ζωντανεύει» κάθε Δεκαπενταύγουστο

Οι κάτοικοι και οι απόγονοι τους επιστρέφουν κάθε χρόνο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

 

Σε απόσταση 100 χλμ από το Κάθερες -η παλιά πόλη του οποίου έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς- στην κοινότητα της Εξτρεμαδούρα στην Ισπανία, βρίσκεται η μεσαιωνική πόλη - φρούριο Γραναντίγια.

Όταν ιδρύθηκε από τους Μαυριτανούς τον 9ο αιώνα, η Γραναντίγια, κατείχε ένα στρατηγικό σημείο, που επέτρεπε την εποπτεία της Ρούτα Ντε Λα Πλάτα, μιας αρχαίας εμπορικής και ταξιδιωτικής οδού, που εκτεινόταν γύρω από την ευρύτερη περιοχή.

Αρχικά ήταν γνωστή ως Γρανάδα. Όταν ωστόσο οι Καθολικοί μονάρχες κατέκτησαν την πιο διάσημη πόλη της Ανδαλουσίας με το ίδιο όνομα, η ονομασία της μικρής πόλης άλλαξε στο υποκοριστικό Γραναντίγια, προς αποφυγή σύγχυσης.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η πόλη υπήρξε ισχυρός κόμβος, με τουλάχιστον 15 δήμους υπό τον έλεγχό της, στοιχείο που εξηγεί την πληθώρα των μνημείων και των υπεραιωνόβιων κτισμάτων. Με τα χρόνια, η κυριαρχία της πόλης άλλαξε χέρια.

Σήμερα, συγκαταλέγεται στα ελάχιστα ισπανικά οχυρωμένα χωριά, τα αρχαία τείχη των οποίων διατηρούνται ακόμα άθικτα.

Ωστόσο, η μακρά ιστορία της διακόπηκε με βίαιο τρόπο τον 20ό αιώνα, επί της ουσίας εξαιτίας μίας λανθασμένης εκτίμησης.

 

Τη δεκαετία του 1950, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φρανσίσκο Φράνκο, η Ισπανία ξεκίνησε ένα τεράστιο έργο κατασκευής φραγμάτων, προκειμένου να τονώσει την τοπική οικονομία καθώς η χώρα παρέμενε μεταπολεμικά σε διεθνή απομόνωση. Το 1955, αξιωματούχοι αποφάσισαν όμως, ότι η Γραναντίγια βρισκόταν σε πλημμυρική πεδιάδα και ως εκ τούτου, έπρεπε να εκκενωθεί.

Από το 1959 έως το 1969, χίλιοι κάτοικοι εκδιώχθηκαν βίαια, με πολλούς ανάμεσά τους να μεταφέρονται σε γειτονικούς οικισμούς. Όταν το 1963 η στάθμη του νερού άρχισε να ανεβαίνει, κάλυψε τα πάντα εκτός από μία διαδρομή προς την πόλη, η οποία αυτομάτως μετατράπηκε σε μικρή χερσόνησο. Όσο ψηλά κι αν έφτασε το νερό, η ίδια η πόλη δεν πλημμύρισε ποτέ. Παρόλα αυτά, δεν επετράπη στους κατοίκους να επιστρέψουν.

Η εμπειρία ήταν τραυματική για τους ντόπιους. Πολλοί εξακολουθούν να εκφράζουν την απογοήτευσή τους, για την παρωδία που έζησαν στη δικτατορία, καθώς ακόμη και σήμερα, δεν επιτρέπεται να επιστρέψουν στα σπίτια τους, επειδή το διάταγμα που υπέγραψε ο Φράνκο δεν έχει ανακληθεί.

Η πόλη χαρακτηρίστηκε τοποθεσία ιστορικής σημασίας το 1980, ενώ ακολούθησαν εργασίες αποκατάστασης και πλέον λειτουργεί ως υπαίθριο μουσείο με ελεύθερη είσοδο.

Όσο για τους κατοίκους και τους απογόνους τους συναντιούνται δύο φορές το χρόνο στην πόλη, των Αγίων Πάντων, την πρώτη του Νοέμβρη και στην Κοίμηση της Θεοτόκου, τον Δεκαπενταύγουστο.

 

Γιατί αξίζει να επισκεφθούμε τη Γραναντίγια

Παρά την πικρή ιστορία της, η πόλη έχει αποκατασταθεί. Τα πλακόστρωτα δρομάκια και τα γραφικά σπίτια της σε ζωηρές αποχρώσεις, δημιουργούν μία μοναδική ατμόσφαιρα.

Το Μαυριτανικό Τείχος, που χρονολογείται από τον 9ο αιώνα, θεωρείται από τα πιο καλοδιατηρημένα του είδους του σε ολόκληρη την Ισπανία, ενώ το κάστρο, είναι, μακράν το πιο εντυπωσιακό σημείο της πόλης.

Χτισμένο τον 15ο αιώνα, το μικρό κάστρο μοιάζει περισσότερο με περίτεχνο πύργο. Τέσσερις ημικυκλικοί πύργοι συνδέονται στις τέσσερις πλευρές της εσωτερικής αυλής, ενώ το υπόγειο, το πηγάδι και τα διαμερίσματα με τις θολωτές οροφές, συνθέτουν το απόλυτο κινηματογραφικό σκηνικό. Διόλου τυχαία Πέδρο Αλμοδόβαρ, επέλεξε να πραγματοποιήσει εκεί τα τελευταία γυρίσματα της περίφημης ταινίας του «Δέσε με». Όσο για τη θέα από την κορυφή του κάστρου είναι εξαιρετική.

Από τα πιο ενδιαφέροντα κτίσματα είναι η Εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ναός του 15ου αιώνα, όπου γίνονται λειτουργίες σε συγκεκριμένες ημερομηνίες το χρόνο, αλλά και το Σπίτι των Κοχυλιών, κάποτε το μεγαλύτερο κτίριο της πόλης -αν και σήμερα δεν σώζεται παρά η πρόσοψή του.

 

Πηγή: HUFFPOST GREECE , με πληροφορίες από BARCELO.COM, BBC.COM