Σκαριά που ήταν περισσότερο ζωντανά μνημεία παρά άψυχα ξύλινα καΐκια, που έγιναν μάρτυρες σε εμπειρίες μιας ζωής, που κουβάλησαν καλές και κακές ψαριές, που σπούδασαν παιδιά και έζησαν οικογένειες, αλλά που στο τέλος της «ζωής» τους έμελλε να τα καταπιεί ένα μηχάνημα καταστροφής αφήνοντας πίσω τους ερημωμένα καρνάγια σε δεκάδες ναυτικούς τόπους της Ελλάδας.
Περίπου 13.500 καΐκια, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, αλλά σίγουρα τουλάχιστον 11.000 σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Πολιτισμού «έσπασαν» τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, έναντι ευρωπαϊκών επιδοτήσεων παίρνοντας μαζί τους ένα τεράστιο τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας, αλλά και της τέχνης της ξυλοναυπηγικής και αποδεικνύοντας πόσο στρεβλή μπορεί να είναι η ερμηνεία μιας ευρωπαϊκής οδηγίας για τον περιορισμό της υπεραλίευσης και της προστασίας των αλιευμάτων.