Δημήτρης Μπάτσης: η Εκτέλεση, το Όραμα και η Βιομηχανία

Άλλο μεν άρθρο ετοιμάζω αυτές τις μέρες, για να επικοινωνήσω μαζί σας.

 Άλλα πρόσφατα άρθρα πάλι δεν έχω βρει το χρόνο να τα δημοσιεύσω, να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου για τις ταχύτατες και ανησυχητικές μεταβολές που λαμβάνουν χώρα γύρω μας.

Διαφορετική είναι και η ενημέρωση που είχα για εσάς σήμερα, αξιολογώντας την ειδησεογραφία της χθεσινής ημέρας …

Όμως η υπενθύμιση της μαύρης επετείου της ημέρας, της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη, του Δημήτρη Μπάτση, του Νίκου Καλούμενου και του Ηλία Αργυριάδη στις 30 Μαρτίου 1952 μου άλλαξε τη ρότα.

Θα κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στον Δημήτρη Μπάτση, το γόνο μεγαλοαστικής οικογένειας που προσχώρησε στην Εθνική Αντίσταση, αγωνίστηκε για τις ιδέες και τα πιστεύω του, τον ειδικό που με εργαλείο του την επιστήμη των οικονομικών –την γνώριζε άλλωστε άριστα- κατέρριψε το μύθο της «Ψωροκώσταινας» -το κυρίαρχο ιδεολόγημα των «διοικούντων» για να αναπαράγουν την υποτέλεια και την εξάρτηση. Τον αγωνιστή διανοούμενο που πρόβαλε και υποστήριξε μέχρι το τέλος ένα διαφορετικό σχέδιο για την ανάπτυξη, προς όφελος της χώρας και του λαού της.

Το βιβλίο του «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» εντάσσεται στα σημαντικότερα βιβλία, τα απαραίτητα αναγνώσματα όσων ασχολούνται με τον αναπτυξιακό σχεδιασμό στη χώρα τούτη. Μια διαφορετική οπτική από την κεντρική επιλογή που προσπαθούν να μας επιβάλουν διοίκηση, ΜΜΕ και δανειστές τις τελευταίες δεκαετίες, με τον μανδύα της «ανάπτυξης», μία εναλλακτική διαδρομή που μας δείχνει βιώσιμες λύσεις εξόδου από την πολυετή διαρθρωτική κρίση των τελευταίων χρόνων.

"Ρομπέν του Ξύλου" - Τριήμερο δράσεων για την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου

Τριήμερο εκδηλώσεων για την επαναλειτουργία του εργοστασίου ξυλείας στην Παρτίδα Ημαθίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους, στο πρότυπο της ΒΙΟΜΕ, οργανώνουν το ερχόμενο Σαββατοκύριακο οι «Ρομπέν του Ξύλου».

Συγκεκριμένα:

Οι "Ρομπέν του Ξύλου" Βάζουνε Μπροστά τις Μηχανές της Αυτοδιαχείρισης

Οι «Ρομπέν του Ξύλου» είναι οι εργαζόμενοι του χρεωκοπημένου εργοστασίου ξυλείας «Παπαδόπουλος – Παγουράς», που μετά από τη μακρά αναμονή για να λάβουνε τα δεδουλευμένα τους από την παλιά εργοδοσία, πήραν την τύχη στα χέρια τους και επαναλειτούργησαν το εργοστάσιο, αλλάζοντας το πεπρωμένο τους.

Η «ΒΙΟΜΕ 2» λοιπόν είναι πραγματικότητα, αυτή τη φορά στην Πατρίδα Ημαθίας.

Ακολουθεί του σχετικό κείμενο των εργαζομένων που μας πληροφορούν για τις επιλογές τους:

«Βάζουμε μπροστά τις μηχανές της αυτοδιαχείρισης…

Βάζουμε μπροστά τις μηχανές με αυτοδιαχείριση και αγώνα για την επαναλειτουργία του εργοστασίου ξυλείας στην Πατρίδα Ημαθίας

Γαλλία: Αιφνιδίασε η «Μεταποιητική Εμπιστοσύνη», έκανε και αυτή την Πτώση της

Το «κοκτέιλ» στρατηγικών για την αντιμετώπιση της κρίσης που εφαρμόζεται δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε βιώσιμες λύσεις, ούτε καν στο βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Και αν συνεχίζει να επιβιώνει ο δυτικός κόσμος σήμερα, τίποτα δεν εγγυάται ότι αυτό θα είναι εξασφαλισμένο και μετά από λίγο καιρό, ακόμα και για τις περισσότερο προηγμένες χώρες.

Χρήσιμες και ουσιαστικές παρεμβάσεις θα είναι μόνο αυτές που θα επηρεάσουν την ουσία του προβλήματος και θα επιφέρουν ριζικές αλλαγές στα ίδια τα βασικά δεδομένα οργάνωσης και λειτουργίας του οικονομικού συστήματος. Ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης πρέπει να αναζητηθεί και να τεκμηριωθεί, διαφορετικά όλες οι προβλέψεις δεν μπορεί παρά να είναι έντονα δυσοίωνες.

Πώς η οικονομική ανάπτυξη στράφηκε κατά της ζωής

της Βαντάνα Σίβα (*)

 

Η απεριόριστη ανάπτυξη είναι μια φαντασίωση των οικονομολόγων, των επιχειρηματιών και των πολιτικών. Θεωρείται συνώνυμο της προόδου. 

 

 

Το «ακαθάριστο εγχώριο προϊόν» (ΑΕΠ) που δήθεν μετράει τον πλούτο των εθνών, αναγορεύτηκε στο ισχυρότερο δεδομένο και την κυρίαρχη έννοια της εποχής μας. Αλλά η οικονομική μεγέθυνση κρύβει τη φτώχεια που προκαλεί λόγω της καταστροφής του περιβάλλοντος, που με τη σειρά της στερεί από τις κοινότητες τα μέσα να καλύπτουν μόνες τις ανάγκες τους.

Αναμένοντας την τέλεια καταιγίδα

του Κώστα Λαπαβίτσα

 

Έξι χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, με την κοινωνία και την πολιτική ζωή σε συνεχή αναστάτωση, η Ελλάδα όχι μόνο δεν σταθεροποιείται, αλλά φαίνεται να μπαίνει σε συνθήκες τέλειας καταιγίδας. 

Η πρώτη ένδειξη είναι ότι στις 9 Φεβρουαρίου το Χρηματιστήριο Αθηνών έκλεισε στις 450 μονάδες, όταν στις 31 Δεκεμβρίου 2015 ήταν στις 631 μονάδες. Η γιγαντιαία πτώση έχει επίκεντρο την κατακρήμνιση των τραπεζικών μετοχών λόγω της αποχώρησης ξένων κεφαλαίων. Τα χρηματιστήρια βέβαια υποχωρούν παγκοσμίως, καθώς αρχίζουν να εμφανίζονται και πάλι συνθήκες παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ο δείκτης Ντάου Τζόουνς της Νέας Υόρκης, για παράδειγμα, έχει πέσει από 17500 μονάδες το Δεκέμβριο του 2015 σε 16000 μονάδες σήμερα. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες βρίσκονται σε εξαιρετικά εύθραυστη κατάσταση. Η αθηναϊκή κατάρρευση όμως εκφράζει και την ξεχωριστή αδυναμία της ελληνικής οικονομίας.

Το ISIS εκτέλεσε τον Σύριο ποιητή Μοχάμεντ Μπασίρ αλ-Ανί …

Πριν λίγο το έμαθα. Με τάραξε η είδηση. Κοντεύει να μας γίνει συνήθειο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω το δικαίωμα να ταραχτώ.

«Το ISIS εκτέλεσε τον Σύριο ποιητή Μοχάμεντ Μπασίρ αλ-Ανί» διάβασα πριν λίγο στο thetoc.gr.

Δεν ήταν μόνο το γεγονός της απώλειας ενός ανθρώπου του πνεύματος, αλλά το «ιστορικό», τα αίτια του θανάτου:

Βιομηχανική Κληρονομιά στην Ελλάδα, 1980-2015.

ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ: «Βιομηχανική Κληρονομιά στην Ελλάδα, 1980-2015. Διάσωση - Έρευνα - Εκπαίδευση» ΕΠΙΜΕΛΗΤΕΣ: Μαρία Μαυροειδή και Νίκος Μπελαβίλας ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ: «Η ΔΕΗ και η ιστορία της» ΕΠΙΜΕΛΗΤΕΣ: Μαρία Μαυροειδή και Γεωργία Μ. Πανσεληνά ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 21 Μαρτίου έως 31 Μαΐου 2016 ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: Δευτέρα έως Παρασκευή, 10:00 - 13:00 ΑΗΣ ΝΕΟΥ ΦΑΛΗΡΟΥ: Σολωμού και Δημ. Φαληρέως 1, Νέο Φάληρο

Τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016 ανοίγουν τις πύλες τους η αναδρομική έκθεση «Βιομηχανική Κληρονομιά στην Ελλάδα, 1980-2015. Διάσωση - Έρευνα - Εκπαίδευση» και η αφιερωματική «Η ΔΕΗ και η ιστορία της» στις ιστορικές εγκαταστάσεις του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού Νέου Φαλήρου στο Κτήριο «Τ». Για πρώτη φορά, η ΔΕΗ ανοίγει στο ευρύτερο κοινό ένα από τα εμβληματικά βιομηχανικά μνημεία της, τον Ατμοηλεκτρικό Σταθμό Νέου Φαλήρου, ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 1986.

Η ταινία «Next Stop: Utopia» του Καρακάση για τη ΒΙΟΜΕ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Απόστολου Καρακάση για τον αγώνα των εργατών της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ. κάνει την πανελλήνια φεστιβαλική του πρεμιέρα σήμερα Πέμπτη, 17 του μήνα Μάρτη, στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Τίτλος του: «Next Stop: Utopia».

 Από τις 24 Μαρτίου θα μπορούμε να το παρακολουθήσουμε  και στους κινηματογράφους

Θέμα του ντοκιμαντέρ είναι το χρονικό της κατάληψης του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ στη Θεσσαλονίκη, που εγκατέλειψαν οι επιχειρηματίες, από τους ίδιους τους εργαζόμενούς του, οι οποίοι και συνέχισαν τη λειτουργία του με όρους αυτοδιαχείρισης και αντι-ιεραρχίας. Και συνεχίζουν να το δουλεύουν με επιτυχία εδώ και 2 χρόνια.

Στη συνέχεια μπορούμε να διαβάσουμε συνέντευξη του σκηνοθέτη, που δόθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Hit&Run. Η συνέντευξη παραχωρήθηκε λίγο πριν την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο διαγωνιστικό τμήμα του φημισμένου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ.

Ελληνικό: Γιατί σιωπούν οι πολίτες, οι οικολόγοι, οι αριστεροί;

Σημερινό άρθρο του Πάνου Τότσικα στο TVXS.

Αλήθεια, την υπόθεση, το «σκάνδαλο» θα τολμούσα να πω, της πώλησης –ακριβέστερα «δωρεάν παραχώρησης»- του χώρου το πρώην αεροδρόμιου του Ελληνικού, την ξεχάσαμε. Αλλά αυτή  φαίνεται ότι καλά κρατεί …

Ελληνικό: Γιατί σιωπούν οι πολίτες, οι οικολόγοι, οι αριστεροί;

 του Πάνου Τότσικα (*)

Το ζήτημα του Ελληνικού βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Η κυβέρνηση, με  όργανα το ΤΑΙΠΕΔ, την ΕΛΛΗΝΙΚΟ Α.Ε και την λεγόμενη «Επιτροπή των Εμπειρογνωμόνων», προωθεί  μια «βελτιωμένη εκδοχή» των σχεδίων Λάτση, παζαρεύοντας με τους δημάρχους της περιοχής.  Παράλληλα, μέσα από στημένες δημοσκοπήσεις εμφανίζεται η αποδοχή της «ιδιωτικοποίησης» ως μόνης λύσης…

Εργάτες ΒΙΟΜΕ: “Τρία χρόνια δουλεύουμε χωρίς αφεντικά”

Η ΒΙΟΜΕ έχει γίνει το σύμβολο της εφαρμογής μίας εναλλακτικής διαχείρισης του αδρανούς εξοπλισμού των πτωχευμένων επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με κοινωνικό έλεγχο και διαδικασίες «από τα κάτω».

Το εγχείρημα κρατάει τρία ολόκληρα χρόνια ενώ πρόσφατα προχώρησε και στη δημιουργία Ηλεκτρονικού Καταστήματος, το οποίο μπορείτε να βρείτε στο σύνδεσμο που ακολουθεί:

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ της ΒΙΟΜΕ

Στις 26 Φλεβάρη 2016, ο Κώστας Πλιάκος έφτιαξε την παρουσίαση που ακόλουθοι στο CNN Greece, το διάλεξα για να ανοίξουμε το ζήτημα αυτό στο Factory Project.

Εργάτες ΒΙΟΜΕ: “Τρία χρόνια δουλεύουμε χωρίς αφεντικά”

του Κώστα Πλιάκου

Project-Z - Δεκαεξάχρονοι επιχειρηματίες ελπίδα για τη χώρα

Ελπίδα μας η νέα γενιά !

Δεκαεξάχρονοι μαθητές δημιούργησαν εταιρία – συνεργατικό σχήμα, που θα παράγει μπάρες δημητριακών από ζέα.

Διαβάστε το σχετικό άρθρο της Νένας Μαλλιάρα στο CAPITAL.GR

Δεκαεξάχρονοι επιχειρηματίες ελπίδα για τη χώρα

της Νένας Μαλλιάρα

Ανοίγει πανιά το ντοκιμαντέρ Ο Ασκός του Αιόλου

Στο Καρπενήσι, σε μία από τις ημερίδες που παρευρέθηκα για την αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής, είχα τη χαρά να γνωρίσω τον Νασίμ Αλάτρας και την ομάδα του, οι οποίοι είχαν ανησυχήσει από την ταχύτητα και την έλλειψη σχεδιασμού με την οποία χωροθετούσε η Διοίκηση ανεμογεννήτριες στα βουνά μας. Ήθελε να ετοιμάσει ένα ντοκιμαντέρ που να αναδεικνύει το ζήτημα αυτό. Οι μήνες περάσανε και περίμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το παρακολουθήσω. 

Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου όταν έμαθα πριν λίγες ημέρες ότι «Ο Ασκός του Αιόλου» µετέχει στο επίσηµο πρόγραµµα του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης µε δυο συνολικά προβολές:

Την Δευτέρα 14/3/2016 και ώρα 8 µ.µ., στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης»- Αποθήκη 1 Λιµάνι Την Πέµπτη 17/3/2016 και ώρα 3.15 µ.µ., στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης»- Αποθήκη 1 Λιµάνι.

Καλοτάξιδο Νασίμ!

Μάθετε περισσότερα για τον «Ασκό του Αιόλου στον επίσημο διαδικτυακό τόπο της Ομάδας Παραγωγής: Ο ΑΣΚΟΣ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ.

Μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο του Αχιλλέα Κουρεμένου, από το ΠΡΙΝ .

Ανοίγει πανιά το ντοκιμαντέρ Ο Ασκός του Αιόλου

του Αχιλλέα Κουρεμένου

Η ναυπηγική βιομηχανία σήμερα και η παραγωγική ανασυγκρότησή της

Ιδιαίτερα σημαντικός τομέας της Ελληνικής Οικονομίας, αλλά και από τους πιο προβληματικούς είναι και αυτός της «Ναυπηγικής Βιομηχανίας», γνωστότερος σαν «Ναυπηγοεπισκευαστική».

Είναι μία «χασούρα» για το Ελληνικό Δημόσιο –και κατ΄ επέκταση και για τον Έλληνα πολίτη ή μία ευκαιρία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ένας τομέας που αξίζει να σκύψει πάνω του η πολιτεία, να τον εξυγιάνει, να τον ενδυναμώσει, να υποστηρίξει αποτελεσματικά την προσαρμογή του στα νέα δεδομένα της οικονομίας;

Και τελικά, τι πρέπει να γίνει με τους «παραδοσιακούς» και με σημαντική απασχόληση κλάδους της Βιομηχανίας, μία συζήτηση που έχει φουντώσει για τα καλά σε επίπεδο Ε.Ε.

Ανοίγοντας το ζήτημα αυτό στο ιστολόγιό μου, με το σχετικό άρθρο του Βασίλη Τσιμπίδη της 18/6/2013, που αλίευσα στο Ίσκρα. Ο κ. Τσιμπίδης είναι συνδικαλιστής, εργαζόμενος στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

Αφού η κατάσταση δεν έχει αλλάξει σημαντικά αυτά τα 2-3 χρόνια, έχει ενδιαφέρον να γνωρίζουμε τη συλλογιστική που αναπτύσσονταν από το 2013, για να μπορούμε –αφού την αξιολογήσουμε- να τη συγκρίνουμε με τις επιλογές του σήμερα, να διαγράψουμε τη διαδρομή και να εκτιμήσουμε τα αποτελέσματα.

Καλή σας ανάγνωση …

Η ναυπηγική βιομηχανία σήμερα και η παραγωγική ανασυγκρότησή της.

του Βασίλη Tσιμπιδη (*)

Ακολουθεί άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Αυγή, στις 14/11/2015, σχετικό με το σχέδιο που επεξεργαζόμασταν στη Γ.Γ. Βιομηχανίας για την επαναλειτουργία των πτωχευμένων βιομηχανικών δραστηριοτήτων σαν κρίσιμος παράγοντας για την επανεκκίνηση της βιομηχανίας, καθώς και για την ανάπτυξη ευρύτερων χωρικών ενοτήτων.

Επανεκκίνηση της Βιομηχανίας: η πρόκληση της Νάουσας και της Κομοτηνής

Του Μιχάλη Μπούργου*

Ως δυνητική πιλοτική εφαρμογή αξιολογείται η περίπτωση της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας», η οποία παρέχει τις προϋποθέσεις, τις δυνατότητες και τις υποδομές για σημαντικές καινοτόμες επιλογές σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Οι μηχανές θα μπουν ξανά μπροστά από τους ίδιους τους εργαζόμενους

Βιομηχανική Κληρονομιά: Τόποι μνήμης ως τόποι πολιτισμού. Όταν το σήμερα σέβεται το χθες…

To άρθρο της κ. Ανδρομάχης – Άννας Δαλγίτση, για τη Βιομηχανική Κληρονομιά της χώρας, ως τόποι μνήμης και πολιτισμού.

Έχει ενδιαφέρον η προσέγγιση, την καταθέτω για να προβληματιστούμε, σε μία ευρύτερη συλλογιστική για τη διατύπωσης ενός πλαισίου στρατηγικής, στρατηγική για το μέλλον και την προοπτική των βιομηχανικών μονάδων, υποδομών, αλλά και ολόκληρων περιοχών, που δεν παράγουν αυτή τη στιγμή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει για τις περιπτώσεις μονάδων που εξαιτίας της απαξίωσής τους και του συνολικού σχεδιασμού δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ξανά στον τομέα της Βιομηχανίας.

Το κείμενο αποτελεί συνοπτική παρουσίαση της ερευνητικής εργασίας, η οποία εκπονήθηκε στo πλαίσιο της ολοκλήρωσης των σπουδών της συγγραφέως, στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης.

Το πλήρες κείμενο είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του GREEKARCHITECTS
 

Διαβάστε το άρθρο :

The Factory Project

Μετά από αρκετό καιρό σκέφτηκα να ενεργοποιήσω ξανά το προσωπικό μου ιστολόγιο.

Και να ξεκινήσω από την αρχή αυτή τη φορά. 

Τόποι, χρώματα, αρώματα, συνήθειες, επαναλαμβάνονται κάποιες φορές στη ζωή μας, τυχαία, αλλά και με μια περιοδικότητα που δεν μπορούμε να τη μαντέψουμε. Μπορούμε να την αναγνωρίσουμε όμως.

Εξάρχεια , ΕΜΠ, φοιτητής –προπτυχιακός και μεταπτυχιακός- αλλά και ερευνητής μετά, τα νεαρά χρόνια. Χρόνια της ψευδαίσθησης της ευμάρειας τότε.

Εξάρχεια, και πάλι για ένα χρόνο ακριβώς, Μάρτης 2015 μέχρι Φλεβάρη του 2016. Λίγο πιο πέρα τώρα, στο μεγάλο δημόσιο κτήριο της πλατείας Κάνιγγος, να δουλεύω για τη Βιομηχανία.

Ξεκινάει ο Μάρτης για το 2016. Περίεργος μήνας, σα να ξεκινά μαζί του η εποχή της πιεστικής και καταιγιστικής υλοποίησης αλλότριων σχεδίων. Μόνος, από την άλλη, στην αναζήτηση εναλλακτικών διαδρομών, διαδρομών που θα προσφέρουν λύσεις, την εποχή της αδράνειας.