Πρωτομαγιά 2017: Πάλι Προστάζω Όραμα …

Πρωτομαγιά 1886.

Οι απεργοί στο Σικάγο τραγουδούν το «Τραγούδι για το Οκτάωρο»:

Θέλουμε να νιώθουμε τις ηλιαχτίδες Θέλουμε να μυρίζουμε τα άνθη O Θεός έτσι θα το 'θελε, είμαστε σίγουροι Θέλουμε το οκτάωρο και το εννοούμε Επιστρατεύουμε τις δυνάμεις μας Από ταρσανάδες, βιοτεχνίες και μύλους  Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ξεκούραση Οκτώ ώρες για ό,τι λαχταρά η ψυχή μας.

«Η Αστυνομία Επιτίθεται στους Εργάτες, Σικάγο 1886», του Flavio Constantini.

 Πρωτομαγιά 2017.

Σαστισμένοι και απαθείς ζούμε το θρήνο και την απώλεια …

Και μέσα στο διαδίκτυο, στο ΚΟΣΚΙΝΟ, βρίσκω ένα ποίημα, με τίτλο «Πρωτομαγιά» και υπογραφή Α.Κ. που δεν ξέρω πότε γράφηκε, αλλά νιώθω πως μιλά για τη σημερινή Πρωτομαγιά:

Στους δρόμους με τις πλαστικές σημαίες ενδοσκόπηση. Τ’ αγάλματα της πόλης σαν να ξεχύνονται στις διαδηλώσεις. Πιάνεται η καρδιά μου κάθε Πρωτομαγιά Μεγάλη Παρασκευή αποκαθήλωση… Ως η ζωή εν τάφω… Τόσος καημός Τόσες ήττες Τόσο αίμα… Μα το κόκκινο πέταλο της παπαρούνας σαν κάνω πουκάμισο θα είμαι του κόσμου της καταφρόνιας όχι το σύμβολο μιας χαμένης άνοιξης μα ένα τραγούδι σαν μυρωδιά του κάρβουνου να βάψω όλα τα όνειρα… Κι έτσι αγνός μέσα στα κουρέλια μιας ύπαρξης να αναδυθώ σαν πρωινή δροσιά σαν το άρωμα γαρίφαλου… Πάλι προστάζω όραμα…

Ναι … Ο λαός … Πάλι προστάζει όραμα !