Θανάσης Παπακωνσταντίνου: «Η πολιτεία τρομάζει από την ομορφιά της ατίθασης νεότητας»

Με αφορμή τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας και ακραίας βίας που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, με πιο πρόσφατο αυτό της εισβολής της ΕΛ.ΑΣ. χωρίς ένταλμα στο σπίτι του γνωστού σκηνοθέτη, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου παίρνει θέση με κείμενο του. «Η πολιτεία -και η εκκλησία υποθέτω- που μοναδικό καθήκον της ύπαρξής της θα έπρεπε να είναι η ευημερία των πολιτών της, αντί να τρομάζει από την ομορφιά της ατίθασης νεότητας, καλά θα κάνει να προσφέρει τα κουρέλια, που φυλάει στην ντουλάπα της, για να ζεσταθούν οι γυμνοί και οι άτυχοι αυτού του κόσμου».

Όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες παίρνουν θέση για τις ολοένα αυξανόμενες καταγγελίες και τα ντοκουμέντα που βγαίνουν στη δημοσιότητα με περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου με κείμενο του στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ αναφέρεται στην «ατίθαση νεότητα», τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ενώ παίρνει θέση υπέρ των καταλήψεων «εγκαταλελειμμένων κτιρίων, χωραφιών και άλλων εγκαταστάσεων που σαπίζουν στον χρόνο, ειδικά αυτά που ανήκουν στο κράτος, στην εκκλησία και σε ιδρύματα-μούμιες».

Ολόκληρο το κείμενο του:

Η σκληρότητα χαρακτηρίζει, διαχρονικά, όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ετσι, από τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις, πολύ χειρότερη κι από τη βαναυσότητα προς την οικογένεια Ινδαρέ, ήταν η -μέχρι θανάτου- βαναυσότητα προς τον Ζακ, από ανάξιους συνανθρώπους μας (πολίτες και αστυνομικούς).

Περισσότερο κι από τη βία των μηχανισμών εξουσίας -για μένα αναμενόμενη αλλά μη αποδεκτή- με έχει απογοητεύσει που ένα σημαντικό ποσοστό του κόσμου, έχοντας καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξημέρωσης, προτίμησε να απεμπολήσει ένα μέρος της ελευθερίας του -για την οποία τόσοι γνωστοί και άγνωστοί μας θυσιάστηκαν κατά καιρούς ώστε να λαμπρύνει τις ζωές μας- στο όνομα μιας υποτιθέμενης ασφάλειας.

Για όσους -τυχόν- ενδιαφέρονται για την προσωπική μου άποψη και στάση, θεωρώ την ελευθερία «τελική» μου πατρίδα και δεν θα την προσφέρω, ηθελημένα, σε κανέναν.

Επίσης, στα επιμέρους, είμαι υπέρ των καταλήψεων εγκαταλελειμμένων κτιρίων, χωραφιών και άλλων εγκαταστάσεων που σαπίζουν στον χρόνο, ειδικά αυτά που ανήκουν στο κράτος, στην εκκλησία και σε ιδρύματα-μούμιες. Η πολιτεία -και η εκκλησία υποθέτω- που μοναδικό καθήκον της ύπαρξής της θα έπρεπε να είναι η ευημερία των πολιτών της, αντί να τρομάζει από την ομορφιά της ατίθασης νεότητας, καλά θα κάνει να προσφέρει τα κουρέλια, που φυλάει στην ντουλάπα της, για να ζεσταθούν οι γυμνοί και οι άτυχοι αυτού του κόσμου.

Πηγή: THE PRESS PROJECT