Μια παρέα, μια ιδέα, η ανάγκη για επικοινωνία και το μέσον η ποίηση… Αυτά ήταν τα «υλικά» για να συσταθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα που μέσω των social media έχει τη δική της «φωνή» την εποχή της κοινωνικής απομόνωσης.
Η Τέχνη μπορεί να θεραπεύσει σε καιρούς δυστοπικούς, όπως αυτοί που διανύουμε εδώ και καιρό. Λέξεις που μέχρι πριν λίγο καιρό μας ακούγονταν άγνωστες και μακρινές, όπως πανδημία, κοινωνική αποστασιοποίηση, καραντίνα…
Η Τέχνη όμως είναι πάντα εδώ, ό,τι κι αν συμβεί. Κάπως έτσι στήθηκε και η δράση «η ποίηση στο μπαλκόνι», όπου μέσα από τα social media επιχείρησε να φέρει τους ανθρώπους κοντά, να τους ενώσει σε μια εποχή που θέλει να τους κρατά μακριά. Έτσι μέσα από το σπίτι, και συγκεκριμένα από το μπαλκόνι, άνθρωποι διαβάζουν το αγαπημένο τους ποίημα, εκείνο που τους άγγιξε περισσότερο επιχειρώντας να έρθουν κοντά ο ένας με τον άλλο, μειώνοντας τις αποστάσεις μέσω των λέξεων.
Έτσι κι εγώ, εντελώς τυχαία, ψάχνοντας ανθρώπους που θα μου δώσουν λίγη έμπνευση μέσα στη μαυρίλα των ημερών, ανακάλυψα τυχαία το προφίλ «η ποίηση στο μπαλκόνι» στο INSTAGRAM. Είδα το πρώτο βίντεο, ακολούθησε ένα δεύτερο κι ένα τρίτο… Κάπως έτσι έφτασα να χαζεύω για ώρα κορίτσια και αγόρια, ανεξαρτήτου ηλικίας και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, με ένα μόνο κοινό· την αγάπη τους για την ποίηση. Λέξεις που μπορούν να σε αγγίξουν, να σε λυτρώσουν ακούγοντας κάποιον να τις διαβάζει για εσένα – από μακριά αλλά και τόσο κοντά την ίδια στιγμή.
Να σας συστήσω λοιπόν κι εσάς, την υπέροχη αυτή ομάδα, που μπορεί να ξεκίνησε τη δράση της στο πρώτο lockdown, όμως μέχρι και σήμερα συνεχίζει να δίνει ελπίδα, μικρούς «ελιγμούς ευτυχίας» – όπως λένε και οι ίδιοι, εμπνεόμενοι από το Νίκο Καρούζο – γι’ αυτές τις «(παρ)άδοξες μέρες που διανύουμε».
Πόσα άτομα βρίσκονται πίσω από τη διαχείριση της ομάδας και πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία της «ποίησης στο μπαλκόνι»; Τι το ενδιαφέρον παρουσιάζει για εσάς το μπαλκόνι σαν χώρος ανάγνωσης; Γιατί το επιλέξατε;
Είμαστε μια συνεργατική πρωτοβουλία που, με αφορμή τις πρωτόγνωρες συνθήκες περιορισμού που γνωρίσαμε, σκεφτήκαμε ότι εφόσον η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο (Φ. Ντοστογιέφσκι), η ποίηση σίγουρα θα μπορεί να τον ομορφύνει. Κι αυτό αποπειρόμαστε· να τον ομορφύνουμε μέσα από το εκ βαθέων μοίρασμα λέξεων, το γεφύρωμα και τη συναίσθηση που φέρνει η επικοινωνία.
Η ποίηση σίγουρα μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο.
Ένας ελάχιστος «ελιγμός ευτυχίας» λοιπόν, για αυτές τις παρ|άδοξες μέρες που διανύουμε. Μέσα από σύντομα videos ξεκινήσαμε να διαβάζουμε ποιήματα που μας συντροφεύουν, να τα μεταδίδουμε απευθείας από το σπίτι μας, και να απαλύνουμε – ίσως – τις αποστάσεις που μας χωρίζουν. Συναντιόμαστε έτσι, μέσα από το σπίτι μας και μέσα από τις λέξεις, εκεί που το βλέμμα συναντά την πόλη – στο μπαλκόνι.
Αν η ποίηση είναι ένα μικρό παιδί που κοιτάζει τον ουρανό, όπως είχε πει κάποια στιγμή ο Σταύρος Σταυρόπουλος, καλέσαμε φίλες και φίλους που αγαπούν την ποίηση να εξασκήσουμε μαζί το παιδικό αυτό βλέμμα στο μπαλκόνι – ή όσο πιο κοντά στον ουρανό μπορούμε.
Περισσότερα στο: MONOPOLI.GR - Ευδοκία Βαζούκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.