Ένα like, από έναν
καινούριο φίλο στο Facebook και το
θυμήθηκα. Ήταν στης ‘Σημειώσεις’ στο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ μου στο φατσοβιβλίο.
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 11 Ιανουαρίου 2012
και ώρα 9:55 π.μ.. Τίτλος: ‘Στ’
Αστεία Παίζαμε, Μανώλης Αναγνωστάκης’.
Το ποίημα. Και από κάτω ένα σχόλιο, από μένα: ‘Επίκαιρο
όσο ποτέ!!!!’
Τι να πω τώρα, πεντέμισι χρόνια μετά;
Διάβασα το ποίημα.
Δε χάσαμε
μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη
μέθη του παιχνιδιού
σας δώσαμε
και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά
ενθύμια
που μέσα
στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το
ίδιο το σπίτι μας
με όλα τα
υπάρχοντα.
Νύχτες
ατέλειωτες παίζαμε,
μακριά απ’
το φως της ημέρας
Μήπως
πέρασαν χρόνια;
σαπίσαν τα
φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε
ποτέ καλό χαρτί, χάναμε·
χάναμε
ολοένα
Πώς θα
φύγουμε τώρα;
πού θα πάμε;
ποιός θα μας δεχτεί;
Δώστε μας
πίσω τα χρόνια μας
δώστε μας
πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα
παίζαμε!
Μελαγχόλησα ... Μελαγχόλησα πολύ ...
Άλλωστε από παιδί μελαγχολούσα τα
βράδια της Κυριακής.
Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Καλό
βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.