Είναι κι αυτή η καμπάνα σήμερα, λες και συντόνισε στην συχνότητα της θλίψης. Λες και κάθε χτύπος της στάζει μέσα μας λίγο Θείο Δράμα ακόμη.
Ένα Θείο Δράμα που σιγά σιγά έγινε κι αυτό κατ’ εικόνα κι
ομοίωση με την ανθρωπότητα, με τον πόνο και την κατάντια της.
Και ίσως αυτή η καμπάνα τελικά να μας συντονίζει με αυτό, το ανθρώπινο δράμα, με τους πάσης φύσεως εσταυρωμένους.
Εσταυρωμένους που τους σταύρωσε μια προσφυγιά και τώρα τους τυλίγει αντίς της ιεράς, μια υγρή σινδόνη ενός βυθού. Εσταυρωμένους που τους σταύρωσε μια κοινωνική και οικονομική κρίση κι ο σταυρός τους, δεν έχει σχήμα σταυρού, παρά το σχήμα μιας σκιάς με προτεταμένο το χέρι για επαιτεία, για να τους τυλίξει κι αυτούς με την σειρά τους όχι η ιερά μα μια λερή σινδόνη μιας ξιπασμένης κοινωνίας. Εσταυρωμένους που έχουν χάσει κάθε ίχνος ζωής και τους σταυρώνει καθημερινά η αγωνία για το αύριο. Εσταυρωμένα όνειρα, εσταυρωμένα ιδανικά, εσταυρωμένη ελπίδα.
Γι’ αυτό Ανάσταση προσδοκώ.
Ανάσταση της ελπίδας.. να εξελιχθεί επιτέλους αυτή η κοινωνία σε αυτό το…«όμορφος κόσμος, ηθικός αγγελικά πλασμένος»
Ελένη Αναγνωστοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.