Παιδιά φορτωμένα με το βάρος του κόσμου όλου.
Της Μένιας Μαραγκού
Κάποτε τα παιδιά θα τριγυρνάνε αμέριμνα στις πλατείες και τους δρόμους
Κάποτε οι ιδέες τους θα είναι πολύχρωμα στον ουρανό μπαλόνια και όχι αίμα κόκκινο σε παγωμένη άσφαλτο
Κάποτε τα παιδιά θα χαλούν και θα ξαναφτιάχνουν τον κόσμο και δεν θα υπάρχει ούτε ένας μπάτσος να τα πυροβολεί
Κάποτε τα παιδιά δε θα είναι φορτωμένα με το βάρος του κόσμου όλου
Κάποτε θα σταματήσουν να υπάρχουν μέρες μνήμης για αδικοχαμένα παιδιά
Μα μέχρι τότε, θα ‘ρχονται μέρες και ώρες σουβλιά στην καρδιά σου
Μέχρι τότε θα καταριέσαι που δεν είχες το νου σου
Μέχρι τότε θα σπαράζεις που άφησες να σημαδέψουν το παιδί
Μέχρι τότε θα περνάς σκυφτός σε κάποιες διασταυρώσεις
Μέχρι τότε θα συγκρατείς με οργή το δάκρυ σου, στην άκρη των ματιών
Μέχρι που για πρώτη και τελευταία φορά θα το αφήσεις να τρέξει λυτρωτικά εκείνες τις μέρες που θα ‘ρθουν και θα χαμογελάσεις για τα παιδιά που δεν θα τα παραμονεύει ο θάνατος, για τα παιδιά που θα κοιμούνται ήσυχα κι εσύ δεν θα ντρέπεσαι πια να κάνεις ησυχία.
Πηγή: Μένια Μαραγκού - TETARTOPRESS.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.