Διαζύγιο: Ποιος θα αναλάβει το κατοικίδιο;

Μια ιστορική δικαστική απόφαση στην Ισπανία για την επιμέλεια των κατοικιδίων μετά τον χωρισμό.

 

Τι θα πει περιουσία; Ακούγεται εύκολο αρχικά. Περιουσία είναι το σύνολο των υλικών αγαθών κάποιου, όλα αυτά που κατάφερε να αποκτήσει κοπιάζοντας (ή και όχι, ανάλογα με το πόσο ελαστική είναι η ερμηνεία μας για το τι σημαίνει κόπος). Αυτή όμως είναι μόνο η σύγχρονη κατάληξη μιας σημασιολογικής εξέλιξης.

Μέσα από τον Πλάτωνα, ας πούμε, η λέξη «ουσία» (ταυτόσημος όρος για τους αρχαίους Αθηναίους) είχε μετουσιωθεί σε έναν φιλοσοφικό όρο που ήθελε να εννοεί το σταθερό, αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα, το «όντως, όντως ον», όπως έλεγε ο ίδιος. Μέσα από τον Αριστοτέλη, η λέξη «ουσία» έγινε το επίκεντρο μιας κοσμολογικής ερμηνείας του σύμπαντος. Και προσφάτως, μέσα από τα ισπανικά δικαστήρια, έγινε ελπίδα και όχημα προόδου για όλο τον κόσμο. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα θέματα των κατοικιδίων. 

Μέχρι πρότινος, όταν ένα ζευγάρι χώριζε, το κατοικίδιο δεν ήταν καν αντικείμενο δικονομικής διαπραγμάτευσης. Το έπαιρνε ο δηλωμένος ιδιοκτήτης του, εκτός κι αν αυτοβούλως το παραχωρούσε στην άλλη πλευρά. Ένας νόμος που τέθηκε σε ισχύ στην Ισπανία, όμως, υποχρεώνει πλέον το δικαστήριο να αντιμετωπίζει την ευζωία του κατοικιδίου ως απαράβατη προϋπόθεση, προτού το επιδικάσει στον έναν ή στον άλλο αντίδικο.

Αρκετά πριν από την εφαρμογή του νόμου, στη Γερμανία (από τη δεκαετία του ’90 κιόλας), στην Ισπανία, στη Γαλλία και στην Πορτογαλία η τάση να λαμβάνεται υπόψη η ευημερία του ζώου είχε ωθήσει δικαστές στο να πάρουν αποφάσεις συνεπιμέλειας (καλά διαβάσατε, έναν μήνα με τον έναν και έναν μήνα με τον άλλο «γονέα») ή ακόμα και εκχώρησης του ζώου στον αντίδικο που τεκμηρίωνε πιο πειστικά την ικανότητά του να φροντίζει ικανοποιητικά τον σκύλο ή τη γάτα που κάποτε ανήκε «στην οικογένεια».

Τώρα όμως, και με τη σφραγίδα του νόμου, το ζώο θεωρείται σχεδόν ισότιμο μέλος της οικογένειας. Και όταν αυτή η οικογένεια διαλύεται, η μοίρα του πρέπει να ρυθμίζεται με την ίδια φροντίδα όπως και εκείνη των υπόλοιπων μελών της – όπως είπε και η δικηγόρος που χειρίστηκε την ιστορική πλέον υπόθεση για τον νομικό πολιτισμό των Ισπανών.

Παρεμπιπτόντως –και αν βρεθείτε ποτέ στη δυσάρεστη αυτή θέση– καλό είναι να γνωρίζετε από τώρα δύο πράγματα: τα δικαστήρια θα έχουν πάντα την προδιάθεση να αναθέσουν τη φροντίδα του ζώου στο πρόσωπο που αναλαμβάνει και την επιμέλεια των παιδιών, γιατί εκτιμούν (και μάλλον σωστά) ότι τα παιδιά έχουν απόλυτη ανάγκη αυτή η σχέση να παραμείνει αδιατάρακτη. Επίσης, αν ο ένας από τους δύο πρώην συντρόφους έχει επιδείξει στο παρελθόν βάναυση συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, οι πιθανότητες να κερδίσει την επιμέλεια ακόμα κι αν το ζώο είναι, εμπορικά ομιλώντας, ιδιοκτησία του (αν δηλαδή το πλήρωσε από την τσέπη του ή το δήλωσε στις αρμόδιες αρχές στο όνομά του) ελαχιστοποιούνται δραστικά. Με ισχυρή τάση προς το μηδέν.

Και το πιο σημαντικό: Αν ένας γονιός έχει στο ιστορικό του καταδίκη για κακοποίηση ζώου, πιθανότατα θα χάσει και τη συνεπιμέλεια του παιδιού του. Για λόγους που μας κάνουν να νιώθουμε μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον της ανθρωπότητας· και των τετράποδων φίλων της.

Φωτογραφία: Shutterstock

Πηγή: Γιώργος Φραντζεσκάκης – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ