Θανάσης Γιακουβάκης: ο Επίλογος ‘Ο Γιώργος, το Γιωργιό μας’ - Αποχαιρετισμός

Τον περασμένο Δεκέμβριο ο Θανάσης Γιακουβάκης δημοσίευσε τέσσερα εξαιρετικά κείμενα στο περιοδικό ‘Τ΄ ανάβλεμμα’, φύλλο 34, 12/2017, έκδοση του Λυκείου των Ελληνίδων Ραφήνας.  Σας μεταφέρω το τελευταίο από αυτά –και μικρότερο σε μέγεθος, σαν ‘Επίλογος’- με τίτλο «1943-44 – Ο Γιώργος, το Γιωργιό μας»:

«Είχα έναν αδερφό, δύο χρόνια μικρότερο. Μεγαλώναμε μαζί με τα κακά και τα λιγότερο κακά της εποχής. Κατοχή ήταν. Κάποτε, πίσω από το γόνατό του, έβγαλε ένα βουζούκι, καλόγερο το λέγανε. Πονούσε πολύ και δεν μπορούσε να περπατήσει.

Πείσανε λοιπόν την μάνα μου να τον πάει στο Γερμανό γιατρό, να τον δει. Έβλεπε και Έλληνες, ειδικά τα παιδιά. Ένα πρωί παίρνει το Γιωργιό αγκαλιά και μένα από το χέρι και πάμε, κάτω στις βίλλες, (περιοχή της Ραφήνας). Εκεί ήταν το ιατρείο του. Το βλέπει και δείχνει ότι θα το σκίσει σταυρωτά. Η μάνα μου κούνησε το κεφάλι της, δείχνοντας πως συμφωνούσε. Πράγματι σε πέντε λεπτά το ξαπλώνει μπρούμυτα και άρχισε τη διαδικασία. Μόλις το χάραξε, το κατάλαβε, αλλά δεν πόνεσε και φώναξε το μικρό στο γιατρό “Είναι από τη πείνα γιατρέ, είναι από τη πείνα”. Τα μάτια της μάνας μου άρχισαν να τρέχουν, σα το βρυσάκι που είχαμε στο νεροχύτη να πλενόμαστε. Γέμισε το κεφάλι μου με δάκρυα, λες και με είχε λούσει. Μέχρι το πάτωμα έτρεχαν. Για να λέμε την αλήθεια, πολλή πείνα στο σπίτι μας δεν είχαμε. Είχαμε 5-6 κότες για αυγά και δύο κατσίκες για γάλα και τυρί. Μόνο ψωμί και λάδι δεν είχαμε.

Τα λόγια του Γιώργου όμως συγκίνησαν τον Γερμανό γιατρό που μας έκανε νόημα να περιμένουμε. Έρχεται πράγματι και μας φέρνει μια αρκετά μεγάλη σοκολάτα. Εγώ δεν την ήξερα. Τον ευχαριστήσαμε και φύγαμε. Όμως το “είναι από την πείνα, γιατρέ” του Γιώργου, έγινε σλόγκαν και ό,τι πληγή είχαν τα παιδιά λέγανε “είναι από την πείνα, γιατρέ, είναι από την πείνα”.

Το θέμα της πείνας στην Κατοχή και πόσο με αξιοπρέπεια το αντιμετώπιζε ο κόσμος είναι μια ιστορία με πολύ δάκρυ …»

Προχθές, Δευτέρα, 26 Φλεβάρη, ο κ. Θανάσης ξύπνησε στη συνηθισμένη ώρα, έκανε την πρωινή του βόλτα στην αγορά, μικροψώνια και κάποιες υπηρεσίες. Πέρασε από το καφενείο που σύχναζε, απόλαυσε το καφεδάκι του μαζί με καλούς φίλους. Επέστρεψε μεσημεράκι προς την κατοικία του, δεν πήγε αμέσως εκεί, παρά κάθισε λίγη ώρα και κουβέντιασε με το φιλαράκι του, στο μαγαζί ακριβώς απέναντι.

Μεσημέρι μπήκε στο σπίτι του. Έφαγε ελαφρά. Μαγείρευε ο ίδιος, συνήθεια που ικανοποιούσε ιδιαίτερα τον κ. Θανάση, πειραματιζόταν συχνά με νέες γεύσεις και συνταγές, του άρεσε πολύ να μοιράζεται αυτό που έφτιαχνε με τους δικούς του ανθρώπους.

Πέρασε λίγη ώρα όταν αισθάνθηκε μία αδυναμία, έναν πόνο στο στήθος. Πήγε στο νοσοκομείο, στους γιατρούς να τον δουν. Περάσανε γρήγορα οι ώρες εκεί, έφτασε το βράδυ. Δεν φαινόταν κάτι το σοβαρό αλλά και η ενόχληση δεν υποχωρούσε. Ο κ. Θανάσης παρέμενε πρόσχαρος και ήρεμος, όπως πάντα, αισιόδοξος, διακριτικός και αξιοπρεπής, με τον τρόπο ακριβώς που τον είχαμε όλοι συνηθίσει, συνεχώς με το όμορφο, χαρακτηριστικό χαμόγελό του, χαμόγελο που μαρτυρά από την πρώτη στιγμή έναν έντιμο και ξεχωριστό άνθρωπο. Ευδιάθετος, μαζί με τα πρόσωπα που λάτρευε, που είχαν προστρέξει στο πλάι του, στο νοσοκομείο.

Με τον τρόπο αυτό, ξαφνικά, ο κ. Θανάσης έφυγε, στις 26 Φλεβάρη 2018, το βράδυ. Ξεκίνησε χαμογελαστός για την απέναντι όχθη, να συναντήσει εκεί το Γιωργιό, την Τασούλα του, τον Γιώργο (Πιστικό), άλλους παλιούς φίλους και αγαπημένους, μια μεγάλη παρέα που είδε και άκουσε να τραγουδάνε από εκεί, για εκείνον. Έλυσε τη βάρκα, την έσπρωξε στο νερό και κάνοντας κουπί απομακρύνθηκε, χωρίς να στρέψει ξανά το κεφάλι πίσω. 

Καλό σου ταξίδι κ. Θανάση. 

Η κηδεία του Θανάση Γιακουβάκη θα γίνει αύριο, Πέμπτη 1 Μαρτίου στις 4 το μεσημέρι, στην Παντοβασίλισσα Ραφήνας

Σχετικά και τα κείμενα στο triglianoi.gr στο ΣΥΝΔΕΣΜΟ, στο ΣΥΝΔΕΣΜΟ και στο ΣΥΝΔΕΣΜΟ